Dziennik prywatny #3
07 Mar 2019MattGolebix
Minął właśnie 53 dzień wyprawy. Prawie dwa miesiące. Niby niedużo, ale zaczynam czuć pierwsze oznaki zmęczenia tym wszystkim, ciężko mi się śpi, coraz częściej męczą mnie koszmary. Do tego chyba trochę tęsknię za cywilizacją, tak przynajmniej podejrzewam czasami łapiąc się na tym, że gadam sam do siebie, już nawet nie do kota, który z resztą i tak ma to gdzieś. Mam tylko nadzieję, że to chwilowa słabość i dotrwam do końca. Chciałbym w końcu dotrzeć do Beagle Point i coś czuję, że jeśli nie dokonam tego podczas tej wyprawy, to nie dokonam tego już nigdy. Towarzyszy z LEM'a spotkałem tylko raz odkąd rozdzieliliśmy się na starcie. Razem z CMDR Szelag i CMDR Marek Giovanne złapaliśmy się w pobliżu Polo Harbour. Przeskanowaliśmy wspólnie kilka systemów, pogadaliśmy trochę i rozdzieliliśmy się ponownie. CMDR Marek Giovanne zakończył swoją wyprawę i wyruszył w drogę powrotną do bańki, aby spotkać się z Alexym, którego ostatnio można dostrzec częściej w przestworzach Ziemi, niż w przestrzeni kosmicznej.
The View
Ostatnie kilka dni minęło mi na odpoczynku w Explorers Anchorage, wciąż znajdującej się w budowie stacji, oddalonej o kilka lat świetlnych od Sagittariusa A*. Poleciałbym już dalej, ale póki co mój statek jest w trakcie dokładnej kontroli po małym incydencie w Dryau Ausms KG-Y e3390, zwanym też nie bez powodu The Dryau Awesomes. Ale o tym później. Gdzieś tu w pobliżu są CMDR Szelag i CMDR Dr_zgon. Jak wszystko pójdzie sprawnie i odzyskam statek, to może uda mi się do nich dołączyć by wspólnie wyruszyć dalej. No chyba, że najpierw weźmiemy udział w tym cyrku który się tu dziś zaczął. Do tej pory było tu dość spokojnie, lecz kilka godzin temu zaczęły przylatywać pierwsze statki z surowcami do rozbudowy stacji i w tej chwili ruch jest taki, że ledwo pewnie można przecisnąć się przez śluzę.
Thor's Eye
Ogólnie tym razem moja wyprawa do Sagittariusa A* była o wiele ciekawsza od tej zeszłorocznej. Może dlatego, że wtedy gnałem na oślep, nie skanując nic, by tylko udowodnić coś sobie samemu. Tym razem jest zupełnie inaczej. Zwiedziłem kilka ciekawych systemów, oraz stację w asteroidzie, Omegę. Pierwszy raz widziałem stację tego typu, do tego z tak wielkim ruchem wokół niej. Takiego zatrzęsienia pilotów przy jednej stacji nie widziałem do tej pory nawet w bańce. Odkryłem też kilka planet typu ziemskiego, oraz kilkadziesiąt wodnych światów. Za same dane uzyskane do tej pory zainkasowałem ponad 250 milionów kredytów na Polo Harbour oraz kolejne 150 w Explorers Anchorage. Miły dodatek do przyjemności z odkrywania tajemnic Drogi Mlecznej.
Jeden z odkrytych WW z pierścieniami
Zdecydowanie w mej pamięci na długo jeszcze zostanie wizyta w The Dryau Awesomes. Był to jeden z punktów kontrolnych w naszej wyprawie. Już samo wskoczenie do systemu wywołało skok adrenaliny. Wiedziałem, że na samym wlocie jest czarna dziura, więc tuż przed wyjściem z hiperprzestrzeni zmniejszyłem ciąg do zera. Niewiele to pomogło, ponieważ zaraz po wskoczeniu do systemu zobaczyłem tylko jak przestrzeń za szybą kokpitu się gwałtownie zniekształca i czarna dziura śmignęła mi tuż nad głową. Była mała (jak na czarną dziurę) więc wyskoczyłem z hiperprzestrzeni bardzo blisko niej. Nie wiem na ile to omamy, a na ile prawda, ale jestem niemal pewny, że słyszałem jak zatrzeszczał mi pokład przy tym bliskim spotkaniu. Odleciałem od niej kawałek i się zatrzymałem, by obrócić się o 180 stopni i się jej przyjrzeć. No może nie tyle jej, a zniekształceniu światła galaktyki jakie powodowała.
Nie dostrzegłem jej. Moją całą uwagę przykuł gigantyczny biały karzeł i jego piękne warkocze. Widok ten był o tyle ciekawszy niż zazwyczaj przy tego typu obiekcie, gdyż pomiędzy mną, a nim znajdował się gazowy gigant. Stwierdziłem, że idealnym pomysłem będzie podlecenie do niego bliżej i uchwycenie tego widoku. O mało nie przypłaciłem tego życiem. Zahipnotyzowany widokiem zapomniałem, że to niezbyt mądry pomysł zbliżać się do białego karła, tym bardziej tak wielkiego. W najmniej niespodziewanym momencie wyrzuciło mnie nagle z supercruise. W kabinie od świateł wszystkich możliwych alarmów zrobiło się nagle jak na jakimś koncercie. Do tego temperatura zaczęła gwałtownie rosnąć, a kabinę wypełnił swąd palonego plastiku. Czym prędzej zrobiłem nawrót i wyrzucając nagrzane do białości radiatory jeden za drugim czekałem, aż ochłodzi mi się napęd. To było chyba 10 najdłuższych sekund mojego życia. Z przypalonym kadłubem i uszkodzonymi w nieznanym dla mnie stopniu systemami pokładowymi w końcu wszedłem ponownie w supercruise i ruszyłem przed siebie. O mało nie zwymiotowałem ze stresu. Postanowiłem czym prędzej dolecieć do Explorers Anchorage by porządnie odpocząć, napić się oraz poreperować trochę Kraita. Jeśli mam wrócić z Beagle to nie mogę sobie pozwolić na więcej takich przygód.
,
The Dryau Awesomes
Niepokoją mnie ostatnie informacje jakie dopływają do mnie z bańki. Wszystko wygląda na to, że Thargoidzi przystąpili do ofensywy. Pojawiają się w coraz większej ilości systemów, coraz więcej stacji staje w ogniu. Do tego utracono kontakt z obydwoma okrętami należącymi do Aegis, a mianowicie Acropolis i Vanguardem. Tym bardziej przyprawia mnie to o dreszcze, ponieważ na tym drugim byłem gdy stacjonował w systemie Atroco, skąd miał skoczyć do Yukou gdzie ślad po nim zaginął. Mam nadzieję, że to tylko kolejna tajna operacja Aegis i nikomu z załogi nic się nie stało, to dobrzy ludzie.
Gdyby tego było mało, to z raportów które do mnie trafiają z V711 wynika, że stanęliśmy przed realną groźbą konfliktu z BAX. Wierzę, że ci którzy zostali na miejscu ogarną wszystko do tego stopnia, że nie będzie trzeba zawracać nagle do domu. To mocna ekipa, dadzą radę, tym bardziej, że wciąż trafiają do nas nowi rekruci.
Pozytywny akcent na koniec: udało mi się tu od jednego z górników zdobyć coś co chociaż trochę przypomina w smaku szkocką. Moje zapasy z Ziemi się już wyczerpały, a muszę się porządnie "zresetować" i przemyśleć kilka spraw.